Cassini, Satürn'ü ve sistemini inceleyen ilk özel uzay aracıydı. Adını, Satürn'ün dört uydusu olan Iapetus (1671), Rhea (1672), Tethys (1684) ve Dione'yi (1684) ilk gözlemleyen 17. yüzyıl astronomu Giovanni Cassini'den almıştır.
Bundan önce uzay aracı, Pioneer 11 (1979), Voyager 1 (1980) ve Voyager 2 (1981) ile Satürn'e birkaç uçuş yaptı. Bu görevler sırasında yapılan keşifler, Titan'ın yüzeyinin görünür dalga boylarında görülemeyeceğinin keşfedilmesi (yoğun atmosferi nedeniyle) ve Satürn'ün yer tabanlı teleskoplarla görülemeyen birkaç halkasının keşfini içeriyordu.
1982'de, hem Amerika Birleşik Devletleri'ndeki hem de Avrupa'daki bilimsel komiteler, gelecekteki olası işbirliklerini tartışmak için bir çalışma grubu oluşturdu. Grup, Satürn'ün yörüngesine oturacak ve Titan'a atmosferik bir sonda gönderecek bir amiral gemisi görevi önerdi.
Cassini'nin Geliştirilmesinde Katılımcıların Bileşimi
28 ülkeden katılımcılar tasarım, yapım, uçuş ve veri toplamadan sorumlu ortak bir ekip oluşturdu. Cassini yörünge aracı ve Huygens araştırması böylelikle başlamış oldu.
Bu görev, yörünge aracının monte edildiği Amerika Birleşik Devletleri'ndeki NASA'nın Jet Tahrik Laboratuvarı tarafından yönetildi. Huygens, ESA'nın Avrupa Uzay Araştırma ve Teknoloji Merkezi tarafından geliştirildi. Merkezin ana yüklenicisi, Fransız Thales Alenia Space, ekipman ve aletlerle bir sonda kurdu. Ayrıca, İtalya Cassini yörünge aracına yüksek kazançlı bir radyo anteni, kompakt ve hafif bir radar, bir radyo altimetre, bir radyometre, bir radyo bilimi alt sistemi (RSS) sağladı.
Cassini Uzay Aracının Tasarımı
Birleşik yörünge aracı ve sonda, şimdiye kadar başarıyla fırlatılan üçüncü en büyük insansız gezegenler arası uzay aracı ve aynı zamanda en karmaşıklarından biri olmuştur. Yörünge aracının kütlesi 2150 kg, sonda - 350 kg'dır. Cassini uzay aracı 6,8 metre yüksekliğinde ve 4 metre genişliğindeydi. Cihaz 1.630 birbirine bağlı elektronik bileşene, 22.000 kablo bağlantısına ve 14 km kabloya sahipti. Kontrol bilgisayarının merkezi işlem birimi, bir MIL-STD-1750A yedekli sistemdi. Ana tahrik sistemi, bir ana ve bir yedek R-4D çift yakıtlı roket motorundan oluşuyordu. Her motorun itme gücü 490 newton idi.
Cassini, 32,7 kg plütonyum 238 ile güçlendirildi ve malzemenin radyoaktif bozunmasından gelen ısı elektriğe dönüştü. Huygens, uçuş sırasında Cassini tarafından çalıştırıldı ve daha sonra Titan'a uçarken kimyasal piller kullandı.
Cassini'nin Lansmanı ve Uçuşu
Cassini uzay aracı doğrudan Satürn'e yönelmedi. Aksine, görevi karmaşık yörünge mekaniğini içeriyordu. Her gezegenin yerçekimini kullanarak hız artışı elde etmek için Venüs (iki kez), Dünya ve Jüpiter dahil olmak üzere birçok gezegenin yanından geçti. 5.600 kg'lık uzay aracı 15 Ekim 1997'de Dünya'dan fırlatıldı. Nisan 1998 ve Haziran 1999'da Venüs'ü, Ağustos 1999'da Dünya'yı ve Aralık 2000'de Jüpiter'i geçti.
Cassini, 1 Temmuz 2004'te Satürn'ün yörüngesine girdi. Ana hedefleri arasında şunlar vardı;
- Satürn'ün halkalarının 3 boyutlu yapısını ve dinamik davranışını belirleme,
- Uydu yüzeylerinin bileşiminin ve her nesnenin jeolojik geçmişinin belirleme,
- Iapetus'un önde gelen yarımküresindeki karanlık maddenin doğası ve kökeninin belirleme,
- Manyetosferin üç boyutlu yapısının ve dinamik davranışının ölçülmesi,
- Bulut düzeyinde Satürn atmosferinin dinamik davranışının incelenmesi,
- Titan'ın bulutlarının ve sislerinin zamansal değişkenliğinin incelenmesi,
- Titan'ın yüzeyini keşfetmek.
Yorum Gönder